Een leraar had honderden ballonnen mee naar school genomen en haalde alle kinderen van de hele school bij elkaar in de gang. Hij deelde de ballonnen uit en vroeg hen om één ballon op te blazen en hun eigen naam erop te zetten. De kinderen zagen het als het begin van een leuk spel en deden wat hij vroeg.
Toen iedereen zijn ballon had opgeblazen en de eigen naam erop had gezet, knikte de leraar tevreden en vroeg hen alle ballonnen de hal in te gooien. De hele hal lag ineens vol met ballonnen en de leraar stond er middenin en husselde ze flink door elkaar. De kinderen keken geboeid naar hem en al die ballonnen en wachten in spanning af wat er zou gaan komen.
Toen de leraar klaar was met het husselen van de ballonnen, wendde hij zich weer tot de kinderen en gaf hen de opdracht om binnen vijf minuten de ballon met eigen naam erop te vinden. De kinderen waren door het dolle en renden door de hal met ballonnen en zochten en zochten naar hun eigen ballon tussen die hele gang vol met ballonnen.
Alle kinderen deden hun best, maar na 10 minuten, had nog niemand zijn eigen ballon gevonden.De leraar merkte dat het enthousiasme afnam en besloot een time-out te doen. Hij keek rond en zag de teleurgestelde koppies en de rode wangen.
De leraar gaf hen vervolgens de opdracht om de ballon op te pakken die het dichts bij lag en deze aan de persoon te geven wiens naam erop stond. De kinderen doken weer vol energie tussen de ballonnen en pakten allen de eerste de beste ballon. Vervolgens zochten ze de juiste persoon bij de ballon.
En toen gebeurde er iets verrassends… In minder dan 5 minuten had iedereen zijn eigen ballon. Trots keken de kinderen naar de leraar.
De leraar keek voldaan naar de kinderen en zei tegen hen:
“Ballonnen zijn als geluk. Niemand vindt het als ze het enkel voor zichzelf zoeken. Maar als iedereen investeert in elkaars geluk, vindt iedereen zijn eigen geluk het snelst.”